Νέα έρευνα αναδεικνύει τις φυλετικές ανισότητες στη θεραπεία χρήσης οπιοειδών

Τα φάρμακα για τη διαταραχή χρήσης οπιοειδών (MOUD), όπως η μεθαδόνη, η βουπρενορφίνη και η ναλτρεξόνη, μειώνουν σημαντικά τον κίνδυνο θανατηφόρας υπερδοσολογίας και θνησιμότητας από κάθε αιτία. Τα MOUDs είναι μία από τις ασφαλέστερες και αποτελεσματικότερες θεραπείες που είναι διαθέσιμες σήμερα. Παρόλα αυτά, μόνο ένας στους πέντε ανθρώπους τα λαμβάνει. Ακόμα χειρότερα, υπάρχουν μεγάλες φυλετικές ανισότητες στα επίπεδα θεραπείας. Έρευνες έχουν δείξει ότι οι ασθενείς αφρικανικής καταγωγής έχουν 50% λιγότερες πιθανότητες να επωφεληθούν από τα MOUD σε σχέση με τους λευκούς συναδέλφους τους.

Ωστόσο, ο εντοπισμός του πού παρεισφρέουν αυτές οι φυλετικές ανισότητες στον κύκλο της θεραπείας μπορεί να είναι δύσκολος. Έχουν προταθεί διάφορα σημεία εισόδου, όπως οι διαφορές στην πρόσβαση στη φροντίδα ή τη μεταχείριση από τους δικαστές και τους κλινικούς ιατρούς. Ωστόσο, απαιτούνται εμπειρικά στοιχεία για να επιβεβαιωθούν αυτά και να κατανοηθεί ο τρόπος με τον οποίο εισάγονται οι φυλετικές ανισότητες. Αυτός ήταν ο στόχος μιας πρόσφατης δημοσίευσης στο Drug and Alcohol Dependence.

Η μελέτη περιελάμβανε στοιχεία ασθενών για 6374 μη ισπανόφωνους λευκούς και αφροαμερικανους από την 1η Ιανουαρίου 2015 έως τις 31 Μαρτίου 2018, που προέρχονται από υπηρεσίες υγείας, ανθρώπινες, ποινικές και άλλες υπηρεσίες στην κομητεία Allegheny της Πενσυλβάνια, για να προσδιοριστεί ο ρόλος που διαδραματίζουν αυτά τα συστήματα στη σχέση μεταξύ φυλής και θεραπείας MOUD.

Η έρευνα, αποκάλυψε μια ποικιλία πιθανών μεσολαβητών και η ανάλυση των δεδομένων επιβεβαίωσε ότι αρκετοί από αυτούς μπορεί να αποτελούν πηγές φυλετικής προκατάληψης στον κύκλο της θεραπείας, τουλάχιστον για την εν λόγω κομητεία.

Πρώτον, τα δεδομένα συμφώνησαν με προηγούμενες μελέτες στο ότι το 50,6% των λευκών ασθενών ξεκίνησαν θεραπεία MOUD, σε σύγκριση με μόλις το 29,7% των ασθενών αφρικανικής καταγωγής. Ωστόσο, το πιο σημαντικό είναι ότι εντοπίστηκαν πέντε μεσολαβητές που αντιστοιχούσαν σε αυτή τη φυλετική ανισότητα με σημαντικό τρόπο: η ύπαρξη διάγνωσης κατάχρησης ουσιών (SUD) χωρίς MOUD, οι ημέρες που πέρασαν στη φυλακή της κομητείας, οι μήνες που πέρασαν με υποστήριξη στέγασης, οι ημέρες σε επείγουσα περίθαλψη και η χρήση εντατικής θεραπείας SUD χωρίς MOUD.

 Ο προσδιορισμός της αιτίας και του αποτελέσματος στους κύκλους θεραπείας μπορεί να είναι δύσκολος. Οι αυξημένες επισκέψεις στα επείγοντα περιστατικά μπορεί να είναι αποτέλεσμα της λιγότερο συχνής θεραπείας MOUD. Από την άλλη πλευρά, η παραμονή των ασθενών αφικανικής καταγωγής στις φυλακές της κομητείας, έτεινε να είναι μεγαλύτερη κατά 75% περίπου και κάθε επιπλέον ημέρα παραμονής στη φυλακή της κομητείας ,ισοδυναμούσε με μείωση κατά 0,3% της έναρξης θεραπείας. Έτσι, η φυλετική προκατάληψη των δικαστών, είτε είναι συνειδητή είτε όχι, μπορεί να μειώσει έμμεσα τις πιθανότητες ενός μαύρου ατόμου να ξεκινήσει θεραπεία MOUD λόγω μεγαλύτερης ποινής από ό,τι το αντίστοιχο λευκό άτομο.

Οι πολιτικές των φυλακών αντικατοπτρίζουν, επίσης, ελάχιστα την πραγματικότητα: παρόλο που η θεραπεία MOUD σε σωφρονιστικά ιδρύματα μειώνει την παράνομη χρήση οπιοειδών μετά την αποφυλάκιση, οι περισσότερες φυλακές και τα σωφρονιστικά ιδρύματα στις Ηνωμένες Πολιτείες αρνούνται να την προσφέρουν. Καθώς οι συλλήψεις και ο χρόνος φυλάκισης τείνουν να είναι υψηλότεροι για τους αφροαμερικανούς, η προσφορά MOUD σε συνθήκες φυλακής μπορεί να κάνει πολλά για να καλύψει αυτό το κενό – αν και, όπως επισημαίνουν οι συγγραφείς, η επανεξέταση της φυλετικής προκατάληψης στις συλλήψεις είναι επίσης καθοριστικής σημασίας.

Η χρήση «εντατικής θεραπείας SUD χωρίς MOUD» είναι, επίσης, πιο συχνή στους αφροαμερικανούς. Με απλά λόγια, αυτό συνήθως μεταφράζεται σε αποτοξίνωση, μια πρακτική που είναι και σημαντικά πιο επώδυνη και βασανιστική για τον ασθενή και η οποία κατέχει χαμηλότερο ποσοστό επιτυχίας. Σε ορισμένες περιπτώσεις, αυτό μπορεί να οφείλεται στην επιλογή του ασθενούς – αλλά σε πολλές άλλες, μπορεί να προέρχεται από τις επιλογές του κλινικού ιατρού. Και πάλι, συνειδητά ή όχι, η φυλετική προκατάληψη μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα ορισμένοι κλινικοί ιατροί να ακολουθούν μια “σκληρή γραμμή” με ορισμένους ασθενείς .

Η απώλεια στέγασης είναι, επίσης, γνωστό ότι επηρεάζει δυσανάλογα τους την αφροαμερικανική κοινότητα. Αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του πώς οι φυλετικές ανισότητες σε διαφορετικά συστήματα μπορούν να ενισχύσουν η μία την άλλη: η απώλεια στέγης οδηγεί σε κατάχρηση ουσιών, η οποία μπορεί να δυσχεράνει τη διατήρηση μιας εργασίας ή μπορεί να αποκλείει κάποιον από προγράμματα στέγασης, οδηγώντας σε μεγαλύτερη κατάχρηση ουσιών, σε βάθος χρόνου.

Οι μελετητές επισημαίνουν ορισμένους σημαντικούς τομείς για ευκαιρίες. Οι πάροχοι υγειονομικής περίθαλψης, για παράδειγμα, στη θεραπεία του HCV και του HIV, μπορεί να έχουν την ευκαιρία να παραπέμπουν τους ασθενείς τους σε θεραπεία, συμβάλλοντας έτσι στην κάλυψη του χάσματος μεταξύ ασθενών αφρικανικής καταγωγής και λευκών ασθενών.

Επιπλέον, οι ερευνητές σημειώνουν αρκετούς περιορισμούς της μελέτης, που έχουν να κάνουν κυρίως με τον πληθυσμό. Πρώτον, τα δεδομένα περιορίστηκαν στην κομητεία Allegheny, γεγονός που όχι μόνο μειώνει τη αξιοπιστία της, αλλά και η θεραπεία που χορηγείται εκτός του πλαισίου του Medicaid στην Allegheny δεν θα είχε συμπεριληφθεί. Έτσι, ορισμένα άτομα ενδέχεται να έχουν λάβει θεραπεία MOUD χωρίς να έχει καταγραφεί στη μελέτη. Ομοίως, το περιορισμένο μέγεθος της μελέτης απέκλεισε τη δυνατότητα των συγγραφέων να μελετήσουν άτομα εκτός του μη ισπανόφωνου λευκού και μαύρου πληθυσμού.
Π

αρ’ όλα αυτά, η μελέτη είναι σημαντική, καθώς φέρνει δεδομένα από τον πραγματικό κόσμο σε ένα ζήτημα που πάσχει από γενική φτώχεια εμπειρικών στοιχείων. Τώρα που έχουν εντοπιστεί διάφορα σημεία εισόδου της φυλετικής προκατάληψης, μπορούν να αντιμετωπιστούν στην κομητεία Allegheny, και αλλού, με μεγαλύτερη ακρίβεια και ευκολία.